Het is vandaag al elf dagen geleden dat ik in het mooie België ben vertrokken om in het prachtige Kenia stage te komen lopen. Het was ook al een week geleden dat ik een blogbericht had geplaatst dus dit werd ook wel eens de hoogste tijd.
De afgelopen week heb ik enorm veel proberen doen en zijn er ook al enkele afspraken gemaakt over het verdere verloop van mijn stage.
Doordat de school nog gesloten was tot deze week dinsdag kon ik niet echt veel taken van een leerkracht uitvoeren. Hierdoor hebben Lotte en ik (de vrijwilligster die ook in het huisje woont), in samenspraak met Katrien, beslist om het internaat van de jongens te schilderen. Dit was toch wel een heel karwei waar we later dan ook hulp bij kregen van Kristien (de vrijwilligster die samen met ons is toegekomen in Kenia.
We hebben deze dagen natuurlijk nog veel meer gedaan dan enkel geschilderd. Zo zijn we ook nog eens naar het strand geweest maar deze keer wel met onze buren, de kinderen van Kebene. Ook dit vond ik weer super leuk en ik blijf dit project ook echt een prachtig project vinden. Ook ben ik samen met Lotte gaan snorkelen. Dit was eigenlijk niet het plan maar we werden uitgenodigd door een inwoner van het dorp om samen met hem in zijn mangoboot te gaan snorkelen. We hebben hier toen wel enorm van genoten maar hierna merkten we wel dat we beiden verbrand waren van onze twee uur op zee. Ook brachten we een kort bezoek aan de rainbow talent academy. Dit is een nieuw project dat verbonden is aan het project waar ik stage loop. En hier kunnen mensen lessen volgen om zich te specialiseren in een bepaald beroep..
In samenspraak met Katrien heb beslist dat ik ook ga meewerken aan het realiseren van de nieuwe kleuterspeelplaats. Ik maakte hier al mijn eerste schets van hoe de speelplaats van de kleutertjes er gaat uitzien. Ik hoop dit tijdens mijn tijd in Kenia nog te kunnen realiseren en anders moet ik nog maar eens terugkomen. En natuurlijk zijn er ook van die momenten waarop we gewoon genieten van de rust van ons eigen huis, waarin we dan rustig nog wat taken kunnen afwerken.
Afgelopen maandag hebben we jammer genoeg ook afscheid moeten nemen van onze Keniaanse mama's. Dit waren eigenlijk enkele vrijwilligsters maar deze hebben ervoor gezorgd dat ik mij hier onmiddellijk thuis voelde. Wanneer we met een probleem zaten of wanneer er iets aan de hand was, konden we onmiddellijk bij hen terecht. We hebben dan ook voor hun afscheid nog een laatste keer iets gaan eten in een lokaal restaurantBidi Badu gelegen aan het strand.
Ook was het deze week al tijd om de eerste keer mijn was te doen. Niet zoals in België met het wasmachine maar op de oude manier met de hand. Na een week had ik toch al een goede waslijn vol was. Dit komt omdat de temperatuur hier nog steeds rond de dertig graden en meer blijft hangen.
Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen dat je dan al eens graag van kledij wisselt.
De afgelopen week heb ik tijdens de schooldagen vooral geobserveerd om zo een beter beeld te krijgen van hoe het Keniaanse schoolsysteem werkt. De leerkrachten zijn allemaal heel vriendelijk en dit zorgt ervoor dat ik heel makkelijk met al mijn vragen bij hen terecht kan. Ik heb al geobserveerd in KG1 en KG3 (kindergarten) Dit waren beiden enorm leuke klassen met enorm gemotiveerde leerkrachten. Het schoolsysteem en het systeem van leren is hier enorm verschillend met het systeem in België maar je merkt wel dat de leerkrachten hier net zoals de leerkrachten in België een hart hebben voor hun leerlingen. Ik ben ook deze week begonnen met het maken van huisbezoeken. Dit was voor mij een heel confronterende doch leerzame ervaring. Ik kreeg op deze manier een beter beeld van de leefomstandigheden waarin mijn leerlingen zich bevinden en een beter zicht op hun achtergrond.
Ik begin het hier al goed gewend te raken en ook het vervoer begint me hier beter en beter te lukken. Meestal gebruiken we hier de mototaxi omdat deze het goedkoopst is en ook wel het meest avontuurlijke maar af en toe gebruiken we ook een gewone taxi of tuktuk. Dit zijn eigenlijk brommertjes waar een kabine is aangebouwd waarin je mensen of materiaal kan vervoeren. Van deze tuktuk's rijden er enorm veel.
Ik heb tot nu toe nog steeds geen spijt van mijn beslissing om in Kenia stage te komen lopen. Niet alles verloopt hier steeds van een leien dakje maar ik denk dat dit ook zeker niet nodig is. Het is geweldig om te voelen dat je na tien dagen toch al een band aan het opbouwen bent met de mensen uit de omgeving. Deze week zijn Simon en ik al mee gegaan naar de voetbaltraining van enkele mensen uit het dorp en het is ook fijn dat de kinderen van het dorp mijn naam al weten en mij herkennen wanneer ik langs wandel.
Dit was het voorlopig.
KWAHERI.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten